Aspirant practitioners
Jawel, deze week was het zover. We kregen random een medestudent als partner toegewezen. We mochten daadwerkelijk elkaar gaan releasen. Vooraf namen we eerst de voorgeschiedenis door en bespraken we eventuele relevante onderwerpen. Omdat we geen diagnose stellen en niet een ziekte of symptomen behandelen, maar alleen de aanwezige body stress, lijkt dat misschien vreemd. Maar het is van groot belang, dat we het juiste doen en het juiste laten. Je wilt bijvoorbeeld niet rondom een gebied, wat net geopereerd is, protheses heeft of waar herstellend letsel is, extra impulsen geven.
Tammy en ik waren elkaars partners. Iedere anderhalve week krijgen we een andere medestudent als partner. En de partners releasen elkaar drie keer in anderhalve week. Dat wat wij nog niet kunnen releasen, wordt desgewenst afgemaakt door de aanwezige docenten. Op die manier voorkom je bijvoorbeeld dat iemand onnodig met een stevige hoofdpijn moet rondlopen. De ‘cliënt’, is een goede graadmeter. We vertellen elkaar of de ‘snap’ te hard gaat , een goed ritme heeft, of de ‘deep stress’ releases prettig zijn of juist te pijnlijk. Of iemand het patroon precies releast of iets vergeet. Kortom we leren ongelooflijk veel van elkaar en van al die verschillende lichamen. Dit kunnen wij, omdat we zelf ook allemaal BSR cliënt zijn en zelf een BSR traject hebben gevolgd. De afgelopen weken hebben, de meesten van ons, ook in de directe omgeving van Wilderness van verschillende practitioners een release gekregen. We kennen dus de verschillen en de overeenkomsten van de releases. Bijkomend voordeel is, is dat je tijdens de release je veel meer bewust bent wat er gebeurt met je lichaam, zodat je jouw partner ondersteunende feedback kunt geven. Het vergroot zo ons eigen lichaamsbewustzijn. Daarnaast is het de bedoeling dat we elke week een patroon, snaps of andere technieken toepassen op de docenten, zodat ze ons aanwijzingen kunnen geven over de juistheid van ritme, kracht, patroon etc.
Practice what you preach
Intussen komen wij soms al soepeler in ons lichaam te zitten. Maar niet nadat we de nodige stijfheid ervaren en pijntjes voelen die komen en gaan. Sommigen hebben meer last van emoties die loskomen en die laten de nodige tranen vloeien. Want het herstelproces en het loslaten van de spanning, laag voor laag, brengt reacties met zich mee. We slapen juist heel goed na een release of juist minder goed. Het lichaam is duidelijk aan het werk om de balans te herstellen. En helaas voel je dan soms ineens een oude kwaal weer opzetten. Die was blijkbaar nog niet helemaal genezen, maar de pijn was al die tijd onderdrukt. Door het verstrakken van de spieren, waardoor de zenuwbanen niet meer goed konden communiceren. Intussen proberen we zelf te doen, wat wij onze cliënten straks adviseren. Let op je houding, luister naar je lichaam. Ga de eerste dagen na een release niet sporten. Maak geen diagonale bewegingen als je net een ‘deep stress’ release hebt gehad. Kortom geef je lichaam de ruimte om te herstellen en om het lichaam weer terug te brengen in balans. Het is natuurlijk een inkoppertje, maar het valt niet mee om al die hardnekkige patronen af te leren. Zo zit ik al weken niet meer met mijn knieën over elkaar. Wat ik best jammer vind. Want ik vind dat een comfortabele houding. Maar mijn bekken denkt daar toch heel anders over.
Studeren en ontspannen
Deze week was niet alleen de week van het daadwerkelijk mogen toepassen van releases onder deskundig toezicht. Maar het was ook de week van twee toetsen. En als je dan toch veel met je neus in de leerstof zit, dan is een mooi uitzicht een heerlijk drankje erbij, een lekkere afwisseling. Sanne en ik hadden ons gesetteld bij Hotel View. En we hebben daarna nog een heerlijke strandwandeling gemaakt en foto’s geschoten van de zonsondergang. Intussen zijn we op de helft van alles wat we over anatomie krijgen aangeleerd. De botten, gewrichten, spieren zijn al getoetst en volgende week hebben we onze laatste neurologie toets. Op de laatste dag van juni hebben we examen 1. Dan wordt er van ons verwacht dat de reeds getoetste anatomie opnieuw kunnen reproduceren en analyseren en we krijgen een examen over the principals of BSR. De Nederlandse studenten doen het eigenlijk best heel goed, ondanks de taalbarrière die er soms toch een beetje is.
BSR LOGO
Ik wil in elke BLOG uitleg geven over BSR of BSR gerelateerde onderwerpen. Als je dit logo ziet, weet je dus dat er meer tekst aankomt.
Dit keer vertel ik over Het communicatiesysteem tussen hersenen, organen en spieren
Het communicatiesysteem tussen hersenen, organen en spieren
Het ruggenmerg is, samen met de hersenen, onderdeel van het centrale zenuwstelsel. Het heeft een belangrijke functie in ons lichaam. Het is de snelweg van informatie; van en naar onze hersenen. Dit wordt verzorgd door zenuwcellen die o.a. in zenuwbanen zitten. Tussen de ruggenwervels komen de zenuwbanen er tussendoor. Zo ontspringen 31 paar zenuwbanen uit onze wervels. Er zijn zenuwbanen die contact leggen vanuit het lichaam, omhoog naar de hersenen en er zijn zenuwbanen die contact leggen vanuit de hersenen naar beneden het lichaam in. Je kunt je voorstellen als een zenuw beschadigd is, knel komt te zitten of is afgesneden, dat de communicatie dan slecht verloopt. De hersenen kunnen niet op de juiste wijze signaaltjes afgeven of ontvangen geen signaaltjes vanuit het lichaam. Er is dan sprake van onjuiste, onvolledige of helemaal geen informatie van (een deel van) het lichaam.
Het lichaam slaat aanhoudende stress automatisch, via het (autonome) zenuwstelsel, op. Het lichaam zet zich ‘schrap’. Er ontstaat spierspanning in ons lichaam. Dat gebeurt allereerst bij de spiertjes rondom de ruggenwervels. Hieruit lopen de zenuwbanen vanuit de hersenen naar ons lichaam. Deze spiertjes spannen zich aan. Doordat hierdoor de wervels en ook de zenuwbanen, ‘communicatieleidingen’, onder druk komen te staan, verloopt de communicatie tussen de hersenen en de organen niet meer optimaal. Het lichaam raakt hierdoor uit balans.
Als deze communicatie goed verloopt, dan is het lichaam in staat om het evenwicht in het lichaam te bewaken en het zelfherstellend vermogen hiermee te optimaliseren. Het is van belang dat de zenuwbanen, die vanuit onze ruggengraat de ‘communicatieleidingen’ zijn met onze hersenen, organen en weefsels, onbelemmerd hun werk kunnen doen.
Een voorbeeld uit het Basisboek Body Stress Release, van Gail Meggersee
Een verhaal van hoop en herstel
Een BSR-practitioner vertelt het volgende verhaal. Barend, een stevig gebouwde vrachtwagenchauffeur van tweeënveertig, maakte het afgelopen jaar grote indruk op me. Op 27 mei raakte hij betrokken bij een verkeersongeval. Zijn tweede lendenwervel brak; hij raakte rechts verlamd en kon zijn rechterbeen niet meer gebruiken. Hij verloor ook de beheersing over zijn blaas en darmen. Hij lag vijf maanden in het ziekenhuis en werd behandeld door een orthopedisch chirurg, een fysiotherapeut en een ergotherapeut. De beschadigde wervel genas, maar verder was er geen verbetering. Deze man die kostwinner was, kon nu niet eens zijn schoenveters knopen of zijn lichaamsfuncties beheersen. Stel je eens voor wat dat voor hem en zijn gezin betekende.
Hij hoorde dat ik met BSR werkte. Met steun van zijn gezin nam hij het initiatief om het ziekenhuis te verlaten en naar mijn woonplaats te komen, in de hoop dat ik hem de week daarna kon behandelen. Omdat hij zijn verblijf voor maar een week had geregeld, stemde ik erin toe om intensief met hem aan het werk te gaan. Ik zag hem dagelijks. Na twee BSR-sessies begon Barend voor het eerst weer gevoel te krijgen in zijn rechterbeen en kon hij korte perioden rechtop zitten. Dit motiveerde hem om langer in mijn woonplaats te blijven en meer sessies te volgen. Na een week, toen ik bij hem kwam om hem te behandelen, stond ik versteld: deze reus van een man, twee meter lang, stond naast zijn bed. Ik zal de uitdrukking in zijn ogen nooit vergeten: hoop, trots en dankbaarheid tegelijk. Hij kon echter maar korte perioden staan. Na acht BSR-sessies kreeg hij weer beheersing over zijn blaas en na dertien sessies kon hij van een toiletstoel gebruik maken. Dat was drie weken nadat we met de sessies waren begonnen, Mijn nieuwe vriend had zijn waardigheid hervonden. Op 3 november ging ’s morgens vroeg mijn telefoon: Barend popelde om mij te vertellen dat hij voor het eerst weer had gelopen.