Happy Tribe
Het is bijna onwerkelijk. Er is al weer een maand om. Het gaat aan de ene kant erg snel. En aan de andere kant lijkt het al weer heel lang geleden, dat we aankwamen in Zuid-Afrika. Er is intussen veel gebeurd.
We rijden inmiddels links, alsof we nooit anders gewend zijn. We weten waar we moeten zijn voor de wekelijkse boodschappen, raken gewend aan de open houding van de bewoners van Zuid Afrika. De meeste mensen zijn erg hartelijke, knopen graag een praatje met je aan en willen je graag helpen of iets aardigs voor je doen. Op een manier die we in Nederland nog maar weinig kennen. Het weer is hier erg prettig voor een herfst en de natuur blijft prachtig. Je ziet hier zonsopgangen en zonsondergangen, die je op een poster als te gelikt of te kitsch zou bestempelen.
Intussen hebben we als klas ons ritme gevonden. We kennen allemaal ons eigen leerritme. De forming, norming, storming fase is nog niet helemaal uitgekristalliseerd, maar we vermaken ons prima met elkaar. En we proberen elke weekend, al dan niet in groepjes, iets leuks te ondernemen. We zijn eigenlijk best wel een Happy Tribe.
De vier met de four wheel drive
Sanne, Nienke Silvia en ik delen samen een SUV: een Toyota landscruiser vx limited. Wat heel fijn is op de gravel roads, die er veel zijn in Zuid-Afrika.
We gaan regelmatig met elkaar op pad, maar ook individueel doen we dingen; los van elkaar. En bijna voor alles heb je hier een auto nodig. We vinden het geen van allen erg om elkaar te halen of te brengen. of we vragen of we met iemand mee kunnen rijden. Eigenlijk best wel bijzonder. We kenden elkaar niet van tevoren. Silvia heeft een mooie beschrijving voor onze situatie: we zijn collega’s die vijf maanden met elkaar op schoolkamp zijn. Het is letterlijk geven en nemen. Elkaar de ruimte geven. Elkaar accepteren, jezelf accepteren. Het gaat ons goed af. We zijn misschien wel gewoon tevreden met wie we zelf zijn en met wie die ander is.
Tegelijkertijd kijken we het gewoon aan, zolang het goed gaat met zijn vieren met één auto, blijven we dit gewoon zo doen. En anders gaan we er een auto bij huren. Vooralsnog zijn we hier blij mee.
Thuisfront
Hans en ik zijn blij verrast dat we, ondanks dat we elkaar wel missen, tegelijkertijd elkaar ook heel dichtbij voelen. De digitale techniek helpt natuurlijk ook mee. Jorg ( mijn zoon), vermaakt zich prima met Sam in centraal Amerika, Anouk ( mijn dochter) en Axel zijn blij met hun nieuwe huis en Leny (mijn moeder) en ik videobellen elkaar elke week. En natuurlijk zijn er regelmatig app berichtjes met Esther (mijn zus), of vrienden die vragen hoe het met mij gaat. En zo ben ik ver weg en tegelijkertijd ook dichtbij.
Deze komende weken hebben Silvia en ik twee logees:
Ronelle en Stephaan zijn op vakantie naar Botswana. Wij hebben aangeboden om op de honden te letten. Nu was het de bedoeling dat Zara in het grote huis op haar eigen kussen zou slapen. Maar zij maakte direct duidelijk dat ze meer zin had in een logeerpartij bij Silvia op haar kamer. En Lilly die gewend is om buiten te slapen in haar mandje onder een dikke deken, troffen we ’s morgens rillend aan. Nu ligt ze ’s avonds heerlijk in ons appartement naast de heater. Dus die twee zijn bij thuiskomst van Ronelle en Stephaan, over drie weken, flink verwend.
Afgelopen vrijdag hadden we de medestudenten en hun partners, docenten en hun partners en eventueel aanwezige vrienden uitgenodigd om bij Beside Still Waters een braai te houden. Ronelle en Stephaan waren hiervan op de hoogte en enorm gastvrij. We mochten zowel hun veranda als huis gebruiken. Dat laatste hebben we maar niet gedaan.
Deze vanzelfsprekendheid en het vertrouwen in ons, is zo’n bijzonder voorbeeld van de hartelijkheid, die we hier zeer regelmatig tegenkomen. We zijn er in ieder geval van onder de indruk. En het was een zeer geslaagde braai.
BSR LOGO
Ik wil in elke BLOG uitleg geven over BSR of BSR gerelateerde onderwerpen. Met dit logo geef ik aan dat er meer tekst aankomt. Dit keer vertel ik iets over gezondheid.
Gezondheid
We gaan vaak bijzonder met onze gezondheid om. Zeker als ik het vergelijk met hoe we gemiddeld genomen met onze auto’s omgaan. We betalen wegenbelasting, een autoverzekering. En we zorgen voor een kleine en grote beurt, APK keuring. We letten op de bandenspanning voordat we op vakantie gaan. Kortom we doen er van alles aan om comfortabel met de auto te kunnen rijden met zo’n min mogelijk kans om langs de weg stil te komen staan. Met onze gezondheid gaan we vaak anders om. Heel vaak gaan we pas naar ‘de garage’ als er al iets mis is met onze gezondheid. We hoorden en voelden ons lichaam al een tijdje vreemde geluiden maken, kraken, minder goed ‘scharnieren’. Maar we zijn voor het gemak nog maar even door gegaan. En als we uiteindelijk naar ‘de garage’ gaan, dan is het ook niet zo vanzelfsprekend dat we daarna onze houding, onze leefstijl, voedselinname etc. aanpassen. Eigenlijk verwachten we dat we in ‘de garage’ worden gerepareerd en dat we dan gewoon weer verder kunnen met onze levensstijl. We gedragen ons vaak als een consument van ons eigen lichaam.
Body Stress Release definieert gezondheid als: het vermogen om je op een constructieve manier aan te passen aan de stress waaraan je wordt blootgesteld, zodat er sprake is van een voortdurende toename van de kwaliteit van jouw leven.
Wat is gezondheid? De definitie hiervan wisselt door de eeuwen heen. De laatste jaren is er o.a. binnen de gezondheidszorg en het onderwijs hoe langer hoe meer aandacht voor preventieve gezondheid in alle aspecten van het leven. Positieve gezondheid en de 6 dimensies van Machteld Huber, is daar een mooi voorbeeld van. Mensen die verantwoordelijkheid nemen voor hun gezondheid kunnen nog steeds ziek worden. Dat hebben we de laatste jaren duidelijk gemerkt tijdens de pandemie. Toch zijn gezonde mensen over het algemeen beter in staat om de dagelijkse stress te verwerken. De wijze waarop we met alle stress in ons leven kunnen omgaan bepaalt nadrukkelijk onze gezondheid.
In het leven krijg je met van alles te maken, ook met dingen waar je niet zelf voor hebt gekozen. Wat je wel kunt doen is zelf kiezen hoe je hier mee omgaat. In plaats van je slachtoffer te voelen door de omstandigheden kun je ook zelf de verantwoordelijkheid nemen om actief jouw gezondheid te bevorderen. Omdat alles wie jij bent met elkaar is verbonden, is het belangrijk om aandacht te hebben voor alle aspecten van jouw gezondheid.
Een voorbeeld uit de praktijk van Edith Wiersma- Arts
Een man van zevenenveertig jaar met een administratief beroep.
Wat het is weet ik nog steeds niet exact, maar dat is ook niet interessant. De volgende vraag is dan natuurlijk: hoe kom je erbij? Dat is een langer verhaal. In mijn geval speelt mijn fysieke gesteldheid mij al langer parten. Het begon in een ver verleden met een auto-ongeluk. Ik droeg toen alleen een heupgordel en heb waarschijnlijk een ferme knauw in mijn rug gekregen. Met wat fysiotherapie is dat indertijd verholpen. Ik liep nadien wel een beetje scheef. Je blijft natuurlijk sporten en een aantal jaren geleden werd mijn knie in duigen geschopt. Ook daar kwam ik na een kijkoperatie en de nodige therapie weer overheen. Met mijn rug ging het al steeds een beetje minder, maar daar werd eigenlijk nooit lang bij stilgestaan. Zo nu en dan een massage, een paar weekjes rustig aan doen met sporten en het ging wel weer. Dit ging zo een tijd goed. Tot het moment dat opeens mijn rechterbeen dienst weigerde. Na een bezoek aan het ziekenhuis, waar een scan werd gemaakt, was het overduidelijk: een forse hernia. Dit was begin 2001.
Een bezoek aan de neurochirurg volgde. Na een onderzoek dat amper vijf minuten in beslag nam stond ik buiten met de boodschap dat een operatie niet noodzakelijk was. Het zou wel genezen. Wederom werd ik het therapiecircuit in gestuurd. Na eindeloze sessies van masseren, rekken, met gewichten in de weer zijn, enzovoort, moest ik constateren dat het wel wat beter werd maar niet tot een niveau dat mij tevreden stelde. Je probeert wat en gaat opnieuw richting huisarts, neuroloog en weer een scan. De neuroloog kwam tot de conclusie dat het wijs was om mij nogmaals naar de neurochirurg door te verwijzen. Dit was in de tweede helft van 2003. Door deze laatste werd mij verteld dat er, naast de hernia, nu ook slijtage van een ruggenwervel te zien was. Er werd gelijk verteld dat bij een operatie de kans op succes minder dan 50% was. En dan sta je buiten. Wat dan? Je weet het niet meer.
Via een collega hoorde ik van het fenomeen Body Stress Release. Onder het motto: baat het niet, het schaadt ook niet, onderging ik een aantal sessies. Tot mijn grote verbazing gaf het inderdaad verlichting. Ik kon weer normaal lopen, kon het staan beter volhouden en voelde me fitter. Zelfs mijn fysiotherapeut, die me regelmatig behandelde, stond voor een raadsel. Het enige waar ik nu nog spijt van heb is dat ik dit niet eerder heb gedaan.