Eerlijk is eerlijk
Het begint nu toch wel een beetje lang te duren vinden Hans en ik. We missen elkaar en kunnen onszelf zo nu en dan niet zo goed meer voor de gek houden. En het is allemaal ongelofelijk dubbel. Ik wil wel naar Hans en ons heerlijke huis, gaan starten met de praktijk en tegelijkertijd wil ik ook nog hier blijven om al het nieuwe te leren wat er te leren valt. Intussen was mijn dochter jarig die ik graag een verjaardagszoen had wil geven. En wil ik eigenlijk gewoon in levende lijve de verhalen van mijn zoon horen. Hij is al weer anderhalve maand terug uit Centraal Amerika.
En toch geniet ik nog steeds van de prachtige omgeving, met die heerlijke kustlijn, mooie natuur. De bossen langs de meren geven me soms net de indruk dat ik in Zweden ben. Soms voelt het met de frisse ochtendlucht aan alsof ik wakker word op een camping in Zwitserland. En als ik in de supermarkt achter Nederlanders sta, dan denk ik, ga toch ergens anders vakantie vieren en laat mij lekker in deze bijzondere bubbel zitten zonder jullie aanwezigheid. Kortom niets menselijks is mij vreemd. Dus projecteer ik Hans denkbeeldig naast mij in bed, maak ik nog eens een foto van de prachtige zonsopgang, want daar krijg ik maar geen genoeg van. En geniet ik van medestudenten en leuke docenten. Want eerlijk is eerlijk, het blijft uniek wat we hier met elkaar hebben.
Beestenboel
Het was de week van de dieren.
Apies kijken
Dit zijn foto’s van vorige week zondag. We zijn naar Monkeyland geweest. Een soort Apenheul in het klein. Een bos waar verschillende soorten apen dwars door elkaar leven en waar wij vrij in rond wandelden. Vervolgens zagen we op de terugweg in een weiland een grote groep Baboons (bavianen) in een weiland zitten. Vooralsnog ben ik blij dat ik die nooit wandelend ben tegengekomen. Maar dat zal er wel mee te maken hebben dat ik er niet mee ben opgegroeid.
Wie niet weg is, is gezien
Ik reed dinsdag met Nienke mee. Zij heeft nu een Subaru, die ze leent van de geusthouse eigenaren. Haar man en kinderen zijn namelijk gearriveerd voor 3 weken. Ik stapte uit de auto, pakte de deur aan de bovenkant vast en toen beet mij iets en het belandde op de grond. Deze spin. Best groot en ik moest goed kijken, want het heeft nogal een schutkleur. Enfin, ik zag verder niets op die specifieke plek op mijn hand en het voelde verder ook niet heel vervelend aan. Net alsof er een kunststofhaartje in je huid zit en irriteert. Even nagevraagd bij Ronelle en Barbara. Maar het lijkt geen gevaarlijke spin te zijn.
Woensdag: Lopend vanaf de akademie naar de auto, kwamen we een groep aapjes tegen die snel de bomen in vluchtten. Gelukkig kon ik nog snel mijn telefoon pakken om er één op de foto te zetten.
Barbara en ik liepen donderdag weer naar de bird hide. En opnieuw zag ik deze lieve mooi gekleurde kuikentjes die maar niet groter groeien. Het zijn volwassen eendjes. Ze heten Kleindobbertje of een Dabchick.
Vrijdag: En we vonden opnieuw een jong schildpadje.
Vrijdagavond hebben we Drongo’s gevoerd bij Dawn en Barbara. Ze vinden geraspte kaas echt een grote traktatie.
Zaterdag op de markt in Sedgefield stonden ze opnieuw met asiel honden. Soms zijn er ook puppies bij. Volwassen of jong, ze zijn allemaal even schattig. Het is maar goed dat we ze niet gemakkelijk mee kunnen nemen naar Nederland.
Weekend
BSR LOGO
Ik wil in elke BLOG uitleg geven over BSR of BSR gerelateerde onderwerpen. Als je dit logo ziet, weet je dus dat er meer tekst aankomt.
Dit keer vertel ik over mechanische stress
Mechanische stress
Uit het Basisboek Body Stress Release, van Gail Meggersee.
In BSR-praktijken zien practitioners ongebruikelijke oorzaken van mechanische stress: Omdat ze haar sleutel niet bij zich had, probeerde een vrouw in haar eigen woning in te breken. Ze wist naar een klein raam te klimmen, maar raakte bekneld toen ze erdoor naar binnen wilde kruipen. Een buurman nam aan dat de bungelende benen van een inbreker waren en belde de politie. Ze moest niet alleen de vernedering ondergaan dat ze naar buiten werd getrokken en de gênante situatie te moeten verklaren, maar ze had bovendien pijn in haar onderrug. Een andere cliënte moest rennen om de trein te halen terwijl haar schoudertas achter haar aanvloog. Een man die de andere kant op rende, haakte met zijn arm in de riem van de tas en zijn vaart gecombineerd met die van haar zorgde ervoor dat ze samen in het rond draaiden. Uiteindelijk bracht hij hijgend uit: ‘Mevrouw, laat me alstublieft los, want ik moet een trein halen. Ze zag de humor van het voorval wel in, maar bleef achter met een overbelaste nek en schouder.
